Cerkak : Njagong

Dening : Eli Kristiana

       Awan iku katon endah, langit biru resik, padhang njingglang kaya laut tumemplek ing nduwur. Mega-mega kaya kapuk cemanthel, sumunar, agawe ati sapa wae kang nyawang kagawa tentreming lan syukur sing nduwe urip. Ana ing njero bis, saka ing ereng-erenging lemah garing gunung kidul, Pak Tukimin sekalian tumuju kutha Yogya, sakperlu njagong manten. Uleman saka Pak Prakoso, kang saiki dadi anggota DPRD ing kutha. Mbiyen zaman KKN 25 taun kapungkur, Pak Prakoso wis tau nunut turu ing omahe. La saiki bareng dadi penggede lan arep mantu artis, dheweke ngundang sakperlu nyekseni.

       "Bu, Mengo menawa wis tekan panggonan, aja ngisin-ngisinke yo, amarga akeh tamu penting, sugih. La awakdewe iki mung apa, nek yo mung gaplek disandingke karo burger to, roti sing isine tumpuk-tumpuk cacah akeh kae, nek yo njomplang.."
       "Iya, iya pak. Wong ya nganti direwangi nyilih batik tanggane. La iki gelo  klambi karo tas mung nyilih. Wis, saiki ngombe sik pak, ndak ngelak.." kandhane Bu Tukimin karo ngulungake botol wedhang sangu seko ngomah, mbokmenawa ing ndalan ngelak, ora kudhu nggolek warung, sing wedine larang, kamangka sangu duwite mung sithik.
       Mudhun saka bis, sekalian kudu mlaku udakara 100 m tumuju gedung resepsi. "Pak, sik pak, mandheg sik, leren ing ngisor wit kana sing iyup, aku tak dandan dilit, gelo pupure rodo luntur, kamangka mau ing ngomah wis didandani anak wedhok, wis rapi, ning kok yo tetep luntur.." kuwi kandhane karo ngranggeh pupur, pengilon, lan saput dioser-oserke ing raine. Benges abang mbranang ora lali dioleske lambe.
       "Wis bu, wis, aja kekandelen, mengko ndak kaya ledhek, isin aku."
       Bu Tukimin ngguyu, "iya, iki wis rampung, yo gek ndang ndono."
       Gedung kang kanggo resepsi pancen gedhe, jembar, akeh lampu-lampu apik kaya ing kraton. Bener tamune sandangane podo elok kabeh. Ora kaya Pak Tukimin sekalian sing seko nduwur tekan ngisor silihan kabeh. Ananging sakdurunge nyedak manten, pak Tukimin ngajak bojone minggir sik ing cedak tembok, lan raine pucet, rodo bingung. Bojone bingung, "Ono opo Pak?"
       "Anu bu, ngelih..."
       "Yo ayo, salaman njuk ndang madhang..."
       "Dudu wetengku sing ngelih, ning sepatuku gelo, mau kesandung karpet kana mau, njuk ngarepe mbukak..." 
       Wong loro sekalian mung iso meneng bingung, ing sel-selane para tamu sugih ing resepsi iku...

Yogyakarta, 21 September 2015
kristianaeli@gmail.com
       

Cerkak : Cagak Pring

Dening : Eli Kristiana

       Wis rong taun Tini ngancani bojone urip tani, tandur tinandur palawija ing tengah alas, pinggir desane. Tanda tresna lan wujut setia sing kaucap rikala ijab kabul patang taun kepungkur. disekseni akeh wong, lan derewangi mbrebes mili pas sungkeman karo wong tuwa. Janji menawa urip mati, mangan ora mangan kudu wong loro, dadi ana ing ngendi wae papane, Tini bakal melu, ngetutke bojone.
       Bojone Tini dudu wong kang nduwe bandha akeh. Pakaryane mung dadi buruh tani, amarga ora nduwe lemah. Mbabat alas,  iku kang dikandakake bojone, kanggo nyukupi kabutuhan kang saya akeh, ananging kabeh sarwa kepenak ing ndesa kudu wani ditinggalake. Tini ditari, arep tetep ing ndesa apa melu nandur tinandur. Mesti wae Tini ngaboti bojone, lan piye-piyeo anakke lanang isih butuh cedhak karo bapakne. Dhewekke ora kepingin anakke adoh saka bapakne,  banjur nakal kaya anakke tanggane kang gaweane nyolong amerga butuh katresnan saka bapakne sing minggat mbuh ning ngendi.
        Dadio kaya cagak pring. Kuwi sing bola-bali diomongke bojone sakdurunge pindah, mbabat alas. Cagak pring kuwi pancen ora kuat kaya kayu, ananging pring iku ulet, lan Tini kudu iso ulet, iso rekasa mengko. Pancen Tini gelem rekasa, ananging bareng saiki anakke saya gedhe, uripe saya krasa abot. Dheweke kepingin krungu karo suara bakso ting ting..., krungu lan weruh suara tv lan gambare kang maneka warna, weruh karo padhange lampu, ora mung senthir, teplok, petromak. Apameneh saiki dheweke ngandut rong sasi, awakke kerep lemes, ngidaham maneka warna kang onone ing desa. Anakke lanang uga lagi nakal-nakale, mangka bojone menawa mbengi kadhangkala kudu ngawasi tanduran supaya ora ono kewan sing mangan. Mbiyen sakdurunge omah-omah, Tini kepingin anakke iso sekolah dhuwur, urip luwih seneng mbangane dheweke mbiyen, la saiki nek mung urip ning alas, njuk piye masa depane, mangka dilit maneh bocah sakumure padha arep mlebu TK. Ananging opo tegel Tini ninggalake bojone dhewe...
       Wengi iku, bojone Tini kaget, sawektu bali nemoake bojone sesengukan, ora isa omong apa-apa lan lendhetan cagak pring...

Yogya, 18 0kt 2015
kristianaeli@gmail.com