Cerkak : Jangan Lodeh

  dening : Eli Kristiana

            Aku bingung nyawang blanjane ibu kang ono ing pawon. Jarene arep mangsak sop, la kok malah lodeh. Piye tho ibu iki, pikirku ono ing jroning ati.

            “Iki lho Santi, ibu lagi kepingin mangsak lodeh jipang, karo nggoreng iwak kranjangan, nyambel, lan nggoreng tempe,” ngendikane ibu karo ngetokke blanjanan saka tas kresek.

            Aku mbesengut. Lodeh maneh, lodeh maneh. Opo ora ono jangan liyane. Telung dina kepungkur njangan lodeh mbayung, seminggu kepungkur njangan lodeh terong. Walah-walah, adoh tenan saka restoran kang biasane tak jujugi karo pacarku.

            “Wong jawa iku masakan khase pancen lodeh to. Kowe iku wong jawa Santi...”  Waduh, ibu wiwit nyeramahi aku, menawa dadi wong jawa lan wong wedhok iku kudu pinter mangsak, supaya yen nduwe sisihan mengko, sisihane krasan ono ing omah, amarga kerep dimngasakke sing enak-enak, lan paling utama pinter njangan lodeh.!

            Aku bosen, pendak dino mung kuwi wae temane. Aku kudu ajar mangsak lodeh. Mangka pendak ibu mangsak lodeh, aku mesti mangan ing njaba. Pacarku menawa  pendak apel, ngajak mangan  ing njaba, yo ora tahu tuku jangan lodeh.

  **

            Telung sasi sawise, aku entuk gawean ono ing kutho Palembang, amarga wis diwisuda September kepungkur. Ibu katon bungah banget, ananging rodo abot ngeculke anakke sing ragil dhewe.

            “Santi, ati-ati yo ono ing Palembang yo. Makarya sing bener. Njaga jenenge wong tuwamu..”  Iku welinge ibu karo mbrebes mili ono ing bandara Adisucipto, sadurunge pesawat lepas landas.

            “Injih Bu,..” wangsulanku uga karo mbrebes mili.

            Ono ing Palembang aku makarya tenanan. Aku fokus ono ing gawean administrasi  nganti sesambunganku karo pacarku ing Jogja pedot. Piye maneh, jarak adoh...Ananging ono ing Palembang aku entuk kenalan karo wong Palembang, jenenge Samsul. Aku wis mantep karo deweke. Wong tuwane kabeh yo wis setuju. Lan sik marakke aku bungah, aku ora kudu ngerti masakan jawa. Wah asyik tenan ini.

            Nalika arep bali ing Jogja pas dina prei, aku diundang  wong tuwane Samsul. Perkenalan critane. Atiku bungah baget, arep ketemu karo calon maratua tepate ing Prabumulih. Raketan atiku dag dig dug ra karu-karuan... Aku ditampa apik, sajake aku wis dianggep kaya anakke dhewe, lan ibune crita menawa mbiyen ketemu karo bapakne Samsul ono ing kutho Jogja.

            Wah kuthoku Jogja pancen romantis, wangsulanku ono ing jroning ati karo mesam-mesem.

            Let sedhela ibune mas Samsul, Ibu Halimah, ngendika, “San, Ibu minta tolong ya, wanita jawa itu kan terkenal pintar masak, ibu minta tolong masakin sayur lodeh ya, karena Ibu dan Bapaknya Samsul suka sekali makan sayur lodeh, ya mengenang masa di Jogja dulu, itu bahan-bahannya sudah ada di dapur..” kata Ibu.

            Blaik..! Aku mendelik karo ngelek idu. Piye to oki, kok dadi ngene critane....Raiku pucet, aku ora wani wangsulan, aku mung iso ndungkluk, lan kelingan kabeh wejangane ibu. Ibu nyuwun pangapunten, kulo ngeyel riyin menawi dipun kandani...

Ibu Halimah, kulo mboten saget mangsak lodeh....iku wangsulanku alon banget...

Jogja, 11 Agustus 2010