Dening: Eli Kristiana
Santoso gedheg-gedheg ono ing
cakruk, karu sarungan. Sirahe cekat-cekot. Kopi ireng olehe tuku ono ing
angkringan Pak Muji, cedak cakruk wis arep entek.
Lik Ngatimin, konco thethenguk lan
ronda mbuyarke lamunane. “Ngopo kowe le? Gedheg-gedheg wae ket mau?” pitakone
karo ngudut rokok kretek.
“Ngene lo Lik, bojoku saiki lagi
nyidam. Ngandut rong sasi. Pendak dino penjaluke macem-macem wae. Menawa pelem
mentah, opo blewah ki sakjane akeh to, nanging penjalukke es blewah nanging olehe
tuku kudu panggone Yu Siyem, sik le
dodol cedak protelon deso kae. Menawa ora panggone Yu Siyem emoh. La ket wingi
nangis wae amargo Yu Siyem ora dodol. Njuk kepiye Lik?”
“Kuwi jenenge kuwalat. Mbiyen
seneng-seneng to dolan ning Samas?” ujare Lik Ngatimin karo ngguyu.
“Sstt... ojo seru-seru Lik, isin
aku, kuwi nek zaman mbiyen, wis tobat aku, wis cukup bojoku saiki wae. Wong
wedhok siji we wis marakke mumet...” omongane Santoso karo gedheg-gedheg.
Glenak-glenikke wong loro dibuyarke
karo Agus utawa Singo, undang-undangane, amarga rambute senengane awut-awutan.
“Wah, nek aku teko mesti gayeng
iki...”
“Gundulmu kuwi Ngo, Ngo...gayeng
ning njuk edan..” Lik Ngatimin wangsulan.
“Wuahaha.... aku ora gundul Lik,
mung rambut singo....” wangsulanne Singo genti. “He piye mas dab, wah sik dadi
manten anyar telung sasi kepungkur..Piye? Nek ono opo-opo konsultasi wae karo
aku, aku pinter lho, saiki kan ning UGM,”
pitakone Singo karo Santoso.
“Haiyo, utara Gajah Mada!”
wangsulanne Lik Ngatimin.
Wong telu do ngguyu cekakaan.
“Ora usah sok-sok koyo dosen ngono
Ngo, ming lulusan SD we nggaya. Iki lho koncomu mumet, bojone lagi nyidam sing
aneh-aneh.”
“O..wis isi to? Wah sori dab, aku
dudu bidan, dudu dokter, salah alamat ki nek takon aku, bojo we ra nduwe, la
aku ra tau adus e....” Lik Ngatimin karo Singo do ngguyu cekakan maneh.
“Wis, do ra nggenah. Njaluk pitulungan
tenan malah digeguyoni, mulakno do ra nduwe bojo..” ujare Santoso karo lungo lan rodo
misuh-misuh. Wong loro sing ditinggal ngguyu kepingkel-pingkel maneh, nganti
untune Lik Ngatimin sing ompong katon cetho melo-melo.
**
Santoso iseh glenak-glenik ono ing
latar. Mlebu omah ora yo, nanging menawa
mlebu omah mesti ditakoni bojone, endi es blewahe, ananging menawa tetep
nggolek, ora ngerti ngendi omahe Yu Siyem. Bingung. Atine bingung.
Sidane Santoso takon takon omahe Yu
Siyem, nek lan akhire iso nemokke.
“Wis es blewah iki tak kek i kowe
wae. Ora usah mbayar.”
“Waduh maturnuwun yo Yu, nganti
judeg aku mikir bojoku.”
“Iyo aku ngerti, sing sabar nagdepi
wong nyidam, kowe ki isih apik Le, Ora
koyo Lik Ngatimin kae, gawene mung ono ing cakruk to, narik becak yo mung kadangkala
thok, mulakno ora nduwe bojo, sopo sing gelem, ngurusi deweke dhewe we ora iso.”
“Isih mending aku yo Yu, mbok areppo
mung dadi buruh, nanging iso ngekeki bojo, raketan mung madhang sego tempe,
nanging atine seneng. Urip tentrem, karo nabung dinggo biaya nglairke mengko.”
“Iyo bener. Wis gek ndang bali,
selak dienteni bojomu.”
“Nuwun Yu..”
Santoso nuli mlayu, njukuk pit cepet-cepet, gek ndang tekan omah. “Mbokne iki aku nggawa es blewah kanggo kowe.....”
Jogja, 19 Juni 2013
Tidak ada komentar:
Posting Komentar